Szeptucha, uzdrowicielka, wiedźma - wiedzieć nie będę. Z tymże po co mi ta wiedza. Końcem końców i tak zwariuję. Dopadnie mnie cywilizacja, krzywo podmaluję brew tym co nie trzeba.
„Oszalała tylko raz...”, „Konary i pień niby zarys...”, „Kilka zwierzęcych kości...”, „Musiała to komuś opowiedzieć, lecz tylko poszeptywała”. Kuriozalne jak częste są te opowieści wariatów, „poszeptywania” - trafione w sedno. Wymienione elementy jakże precyzyjnie określają szeptuchę. Wiersz ma swoją melodię, którą trzeba wychwycić. Osoba, którą opisujesz mogła też być Aborygenką, istotą ludzką wypędzona za margines. Jagną z Chłopów? Na pewno chodzi tu o tradycje i zdarzenia związane z wcale nie idealnym światem bukolicznym. Daję najwyższą